Αυτοεκτίμηση και πως μπορούμε να τονώσουμε την αυτοεκτίμηση των παιδιών.

Αυτοεκτίμηση είναι η πίστη που έχουμε στον εαυτό μας  , δηλαδή στο κατά πόσο ένας άνθρωπος πιστεύει ότι διαθέτει τις αρετές για να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που έχει. Σαν  τέτοιες αρετές αναφέρουμε την εργατικότητα, το θάρρος, την επιμονή, τη δύναμη της  θέλησης, τη συνέπεια, την ευσυνειδησία, τη καλοσύνη.    Δεν λέει απολύτως τίποτα για την αξία ενός ανθρώπου αν γεννήθηκε άσχημος ή λίγο ελκυστικός ή χωρίς κανένα ιδιαίτερο ταλέντο κ.λπ.. Λέει όμως τα πάντα για την αξία του το κατά πόσον προσπαθεί να αξιοποιεί τις όποιες δυνατότητες του έδωσε η φύση, ο Θεός, η τύχη, το περιβάλλον όπου μεγάλωσε, η μοίρα, η ζωή.

         Τα παιδιά δεν έρχονται στον κόσμο με έτοιμη προσωπικότητα, είμαστε το παράδειγμα και εμάς θα επιλέξουν να μιμηθούν.  Έτσι, καθημερινά συμβουλεύουμε τα παιδιά μας, θέλοντας να τους δείξουμε το σωστό, το τέλειο, το «πρέπει», χωρίς να σκεφτούμε αν εμείς είμαστε ακριβώς αυτό που ζητάμε από τα παιδιά μας να γίνουν.   Είμαστε πράγματι  το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας; Ας  αρχίσουμε να τα παρατηρούμε καλύτερα,  να  χαμηλώσουμε το ύψος μας, να  ανοίξουμε τα αυτιά μας, να γίνουμε μαζί τους μαθητές και όχι δάσκαλοι και, να τους δείξουμε πως να εδραιώσουν μέσα τους την αυτοεκτίμηση που χρειάζονται.

 

Ø  Με αγάπη και άνευ όρων αποδοχή

Η αγάπη μας, που δεν αμφισβητείται, πρέπει να συνοδεύεται από αποδοχή, γι’ αυτό που είναι το παιδί μας, ανεξάρτητα από τις δυνατότητές του.  Η επίπληξη ή η επίκριση σε προσωπικό επίπεδο το κάνει να νοιώθει ότι δεν έχει αξία, γι’ αυτό όταν χρειάζεται να γίνει κάποια παρατήρηση, δεν απευθυνόμαστε στο ίδιο το παιδί, «είσαι πολύ…», αλλά στην πράξη που έκανε «δεν είναι ωραίο αυτό, μπορεί κάποιος να πονέσει, σε παρακαλώ μην το κάνεις».  Το ίδιο συμβαίνει και όταν θέλουμε να το επιβραβεύσουμε, κάνουμε θετικά σχόλια γι’ αυτό που έκανε και όχι για το ίδιο, «μπράβο, είναι πολύ ωραίο αυτό που έκανες ή που είπες», αλλιώς ο κίνδυνος της υπεροψίας ελλοχεύει.

Ø  Με ασφάλεια και προστασία

Τα παιδιά θέλουν να εξερευνούν το περιβάλλον τους, να δοκιμάζουν καινούργια πράγματα, να κάνουν εμπειρία τις ικανότητές τους, τα ταλέντα τους, τις δυνατότητές τους.  Η φροντίδα μας είναι να τα κάνουμε να νοιώθουν ασφάλεια και προστασία, σε κάθε τους νέο πέταγμα. Την βοήθειά μας και την στήριξή μας έχουν ανάγκη, όχι τον τιμωριτικό έλεγχό μας.  Η προστασία μας πρέπει να είναι τέτοια ώστε να τα ενθαρρύνει να κάνουν αυτό που θέλουν, να τα κάνει να νοιώσουν ασφάλεια, να ζητούν βοήθεια όταν την χρειάζονται, να μην φοβηθούν την αποτυχία, το λάθος. Έτσι, τα μαθαίνουμε να ξαναπροσπαθούν, να επιμένουν και τελικά να βιώσουν την επιτυχία που θα ενισχύσει την αυτοεκτίμησή του.

Ø  Με όρια και κανόνες

Όριο και κανόνας είναι κάτι που αποφασίζεται να γίνεται, που το σέβονται όλοι και η επιτυχία του εξαρτάται από την σταθερή επαναληψιμότητα. Γιατί όριο που τηρείται μόνο όταν μπορούμε, δεν νοείται. Πριν αρχίσουμε, λοιπόν, να βάζουμε όρια στα παιδιά, ας εξετάσουμε τα δικά μας όρια.  Τα παιδιά έχουν ανάγκη από όρια για να αισθάνονται ασφαλή, γι’ αυτό έχουμε μεγάλη ευθύνη απέναντί τους στο τι θα επιλέξουμε να οριοθετήσουμε. Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη να μας εμπιστεύονται, για να εμπιστευτούν και τον εαυτό τους αργότερα.  Για να χτίσουμε αυτή την εμπιστοσύνη χρειάζεται να έχουμε συνέπεια λόγων και πράξεων, να είμαστε ειλικρινής με τα παιδιά, αλλά και με τον εαυτό μας.

Ø  Με ενεργητική ακρόαση

Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη την απόλυτη προσοχή μας όταν προσπαθούν να μας πουν ή να μας ρωτήσουν κάτι. Έχουν ανάγκη να δείξουμε σεβασμό στα συναισθήματά τους, στις απόψεις, στις πράξεις τους, ακούγοντάς τα με πραγματικό ενδιαφέρον. Αν είμαστε συχνά απομονωμένοι, θα θεωρήσει ότι δεν έχει νόημα να μας ρωτάει, αφού δεν του απαντάμε και αυτό θα το βρούμε μπροστά μας.

Ø  Με μοναδικότητα

Μοναδικότητα είναι να βοηθήσουμε το παιδί μας να ανακαλύψει τα ιδιαίτερα ταλέντα του, τις ικανότητές του, να τα προσδιορίσει και να ενθαρρυνθεί να τα εξελίξει και να εκτιμήσει τον εαυτό του μέσα από αυτά.

Σαν γονείς βρισκόμαστε λίγο πιο μπροστά, στην εμπειρία της ζωής. Ας βοηθήσουμε τα παιδιά μας να παραμείνουν ελεύθερα, να είναι ανοιχτά σε κάθε νέα εμπειρία. Ας τα αφήσουμε να αμφιβάλουν για τα πάντα μέχρι να αποκτήσουν τη δική τους εμπειρία κι αυτά. Ας τους δώσουμε κάθε ευκαιρία να γίνουν ευτυχισμένα, να ζήσουν!

                                                                                                          Βασιλική Τσόλκα

 

Πηγές:   www.psychologynow.gr  ,

  Psychagogein,gr, 

www. citykihgsguide,com

 ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ , 22 ΙΟΥΝΙΟΣ 2013 /  

«Την Ψυχική Υγεία και τα μάτια μας»

  

Ένα Webinar που άγγιξε τους συμμετέχοντες και ανέδειξε τη σημασία της ψυχικής ενδυνάμωσης των ανθρώπων

Η νέα πραγματικότητα, οι νέες προκλήσεις και τρόποι διαχείρισης της διπλής κρίσης σε συνθήκες αβεβαιότητας αναδύθηκαν και προτάθηκαν στο Webinar που πραγματοποιήθηκε με μεγάλη συμμετοχή και επιτυχία  την Παρασκευή 5 Μαρτίου. 4 Φορείς του Ν. Αχαΐας, 3 προσκεκλημένοι ομιλητές, και 400 περίπου γονείς, εκπαιδευτικοί, επαγγελματίες υγείας και φοιτητές, «συναντήθηκαν» Διαδικτυακά, ενημερώθηκαν προβληματίστηκαν και ενδυναμώθηκαν σχετικά με τη διαχείριση της πρωτόγνωρης κατάστασης που βιώνουμε.

 Κατά τη διάρκεια της Διαδικτυακής παρουσίασης, οι συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τους παρακάτω ομιλητές, στα εξής θέματα: «Νέα δεδομένα στη χρήση του διαδικτύου στην εποχή της πανδημίας» από τον κ. Γεώργιο Κορμά, Ιατρό, Υπεύθυνο της Γραμμής Βοήθειας του help-line του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου, Συντονιστή του Προγράμματος Ψυχική Υγεία και Διαδίκτυο-ΕΚΠΑ, «Οι επιδράσεις της πανδημίας στη σχολική κοινότητα και ο ρόλος της προαγωγής της ψυχοκοινωνικής υγείας  στη διαχείρισή τους» από τον Δρ. Βασίλη Κούτρα, Καθηγητή Αγωγής Υγείας του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και «Την ψυχική υγεία και τα μάτια σας: Μαθήματα από τη θετική ψυχολογία» από το Δρ. Αναστάσιο Σταλίκα, Καθηγητή Ψυχολογίας του Τμήματος Ψυχολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου, Πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας Θετικής Ψυχολογίας.

«Ιδιαίτερα διαφωτιστικές, εύστοχες και «θεραπευτικές» οι ομιλίες», «Μας δόθηκαν εξηγήσεις και ερμηνείες για την προσωπική και την εκπαιδευτική μας "αδιέξοδη" πορεία εν μέσω εγκλεισμού», «Επίκαιρη, ουσιαστική, πολύ εύστοχη  πρωτοβουλία και παρουσίαση», « Ακόμη κι αν το κράτος αργεί..... είμαστε διακόσιοι εδώ σήμερα που σημαίνει ότι το επόμενο βήμα έχει ήδη γίνει,» ήταν κάποια από τα σχόλια των συμμετεχόντων που μοιράστηκαν τα θετικά τους συναισθήματα και τις ευχαριστίες τους.

Την Ημερίδα τίμησαν με την παρουσία τους και χαιρέτησαν ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Χρήστος Μπούρας, ο Αντιπεριφερειάρχης Αχαΐας κ. Χαράλαμπος Μπονάνος , ο Πρόεδρος του Τμήματος Επιστημών της Εκπαίδευσης και Κοινωνικής Εργασίας κ. Γεώργιος Νικολάου, ο Διευθυντής ΜΠΣ κ. Στέφανος Βασιλόπουλος, ο Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Αναστάσιος Σταυρογιαννόπουλος και ο Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Ανδρέας Ζέρβας, ενώ το συντονισμό είχαν οι κ. Ιωάννης Δρίτσας και  κα Γιάννα Ζορμπά.

 Η Διαδικτυακή ημερίδα, διοργανώθηκε από το ΜΠΣ «Ψυχική Υγεία Παιδιού και Εφήβου, Εξαρτήσεις και Νέες Τεχνολογίες» του Τμήματος Επιστημών της Εκπαίδευσης και Κοινωνικής Εργασίας του Παν/μίου Πατρών και το  Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων & Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας Π.Ε Αχαΐας «Καλλίπολις» σε συνεργασία με τα Τμήματα Αγωγής Υγείας Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Αχαΐας και μεταδόθηκε μέσω Διαδικτυακής πλατφόρμας και μέσω YouTube, μέσω του καναλιού του Κέντρου Πρόληψης, στο οποίο και έχει αναρτηθεί για όποιον ενδιαφέρεται να την παρακολουθήσει.  https://www.youtube.com/watch?v=z8Ocx2DjJUU

Ο σχολικός εκφοβισμός και ο ρόλος του σχολείου και της οικογένειας στη αντιμετώπισή του

 

Ο σχολικός εκφοβισμός  

                          και ο ρόλος του σχολείου και της οικογένειας στη  αντιμετώπισή του

                 Το Υπουργείο Παιδείας έχει καθιερώσει την 6^η Μαρτίου κάθε χρόνου ως  ημέρα  κατά της σχολικής βίας και του σχολικού εκφοβισμού.

 Ο όρος «εκφοβισμός και βία στο  σχολείο» (school bullying), όπως και ο όρος «θυματοποίηση »  χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν την άσκηση βίαιης  και επιθετικής συμπεριφοράς  σε μαθητές  από  συμμαθητές τους  μέσα και έξω από το σχολικό περιβάλλον. Η συμπεριφορά  αυτή είναι εσκεμμένη και επαναλαμβανόμενη και στοχεύει στην επιβολή, στην  καταδυνάστευση και στην πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου. Ως φαινόμενο, ο  σχολικός εκφοβισμός αφορά, όχι μόνο αυτόν που ασκεί και αυτόν που δέχεται τη βίαιη  συμπεριφορά, αλλά και όσους είναι παρόντες ή γνωρίζουν την ύπαρξή του, δηλαδή τους  παρατηρητές, οι οποίοι μπορεί να είναι είτε μαθητές είτε ενήλικες.  Αναφορικά με το ρόλο του σχολείου στην αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού, θεωρείται σημαντικός καθώς πολλά περιστατικά βίας λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια της σχολικής ζωής και συνεπώς το σχολείο πρέπει να είναι το πλαίσιο στο οποίο θα  αναπτυχθούν και θα επικεντρωθούν οι παρεμβάσεις. Συγκεκριμένες δράσεις, στις οποίες μπορεί να προβεί η σχολική μονάδα είναι :

·         Ορθή αντιμετώπιση των περιστατικών που είναι «ύποπτα» σχολικής βίας

·         Θέσπιση σαφών και εκτελεστών κανόνων και προσδοκιών

·         Επιβράβευση των σωστών συμπεριφορών

·         Επίτευξη ανοιχτής επικοινωνίας και δημιουργία σωστών σχέσεων μεταξύ  εκπαιδευτικών και μαθητών

·         Ενημέρωση των γονέων των μαθητών σχετικά με το φαινόμενο του σχολικού  εκφοβισμού και στενή συνεργασία μεταξύ γονέων, εκπαιδευτικών και διοίκησης της σχολικής μονάδας

·         Αναζήτηση προειδοποιητικών σημαδιών κακοποιητικής συμπεριφοράς ανάμεσα  στους μαθητές

·         Σε περίπτωση εμφάνισης περιστατικού βίας, συζήτηση με τον εκφοβιστή, τον εκφοβούμενο και τους παρευρισκόμενους στο περιστατικό

·         Επιβολή τιμωρίας στους υπεύθυνους, όταν κρίνεται απαραίτητο

                Μπορεί αυτή την περίοδο – λόγω της καραντίνας – οι μαθητές να μην πηγαίνουν στο  σχολείο και συνεπώς να μειώνονται τα κρούσματα της σχολικής βίας, ωστόσο δεν πρέπει να  ξεχνά κανείς ότι έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις η παρενόχληση στον κυβερνοχώρο, μέσω   της τεχνολογίας, η οποία μπορεί να έχει δυστυχώς ακόμα και 24ωρη διάρκεια.  Πολλοί ερευνητές συνδέουν στενά τις συμπεριφορές εκφοβισμού των παιδιών με  συγκεκριμένες γονικές συμπεριφορές ανατροφής και πειθαρχίας. Δεν θα πρέπει να αγνοηθεί ο ρόλος της οικογένειας, καθώς θεωρείται ότι αποτελεί τον παράγοντα με τις  μεγαλύτερες επιπτώσεις στην ανάπτυξη των ατόμων. Το οικογενειακό περιβάλλον σχετίζεται στενά με τις διάφορες μορφές επιθετικότητας, καθώς το άτομο μέσα σε αυτό το  πλαίσιο μαθαίνει πολλές φορές να εκδηλώνει ή ενθαρρύνεται να αναπτύξει συμπεριφορές βίας. Η οικογένεια φέρει σε μεγάλο βαθμό την ευθύνη για την ψυχική υγεία και  την ισορροπία των ατόμων.

             Έτσι, εάν ένα παιδί μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον ενδοοικογενειακής βίας, όπου   για παράδειγμα, ο πατέρας ασκεί σωματική ή  και  λεκτική ή  και ψυχολογική βία στη σύζυγό  του και στα παιδιά του, είναι πολύ πιθανό το παιδί να μιμηθεί τη συμπεριφορά του γονέα  και να προσπαθήσει να εκφοβίσει με τη σειρά του κάποιον συμμαθητή του. Από την άλλη  πλευρά, ένα παιδί  που αναπτύσσεται μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον έντονης κατάκρισης και απόρριψης, παρουσιάζει χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται ως ιδανικός στόχος κακοποίησης για τους συμμαθητές του.

           Απ’ όλα τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι ο σχολικός εκφοβισμός αποτελεί ένα  πολυπαραγοντικό  πρόβλημα, το οποίο χρειάζεται την αγαστή συνεργασία όλων των  εμπλεκομένων με τα παιδιά, προκειμένου να αντιμετωπιστεί στην αρχή του. Η συμμετοχή σε δράσεις και η επικοινωνία γονέων, εκπαιδευτικών και μαθητών αποτελεί μονόδρομο στην εξάλειψη του φαινομένου.

                                                                                                      Άννα Λαπαναΐτη, εκπαιδευτικός

Βιβλιογραφικές αναφορές

https://www.iky.gr/el/iky-rss/item/2196-6-martiou-panellinia-imera-kata-tis-sxolikis-vias-kai-tou-ekfovismoy-min-fovasai-spase-tin-anoxi-spase-ti-siopihttps://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1877042811027212https://www.crisisprevention.com/Blog/10-Ways-to-Help-Reduce-Bullying-in-Schools