Είναι τα παιδιά μας ώριμα;

« Mωρό παιδί είναι, δεν νιώθει», «ξεσυνερίζεσαι ένα μικρό παιδί;», «όταν μεγαλώσεις, θα καταλάβεις», «είσαι μικρός ακόμη για τέτοια πράγματα», τέτοιες φράσεις, με τις οποίες συχνά απευθυνόμαστε ή αναφερόμαστε στα παιδιά, δείχνουν ότι τα παιδιά χρειάζονται ειδική αντιμετώπιση, επειδή λόγω ηλικίας είναι ανώριμα να  καταλαβαίνουν. Kι όμως, υπάρχουν στιγμές που τα παιδιά, μας ξαφνιάζουν με τις αντιδράσεις τους και μπορεί να μας κάνουν να σκεφτούμε ότι ίσως είναι πιο ώριμα από όσο εμείς  πιστεύουμε.   Τα παιδιά, πράγματι, λόγω του ότι η σωματική και νοητική τους ανάπτυξη δεν έχει ολοκληρωθεί, έχουν σε πολλά πράγματα μειωμένες ικανότητες σε σχέση με τους ενηλίκους και εξαρτώνται απ’ αυτούς. Από την άλλη μεριά, την παιδική ηλικία χαρακτηρίζει ένας τρόπος σκέψης διαφορετικός από αυτόν των ενηλίκων. Αυτό σημαίνει ότι ο τρόπος που τα παιδιά αντιλαμβάνονται τα πράγματα δεν συμβιβάζεται με αυτό που ονομάζουμε λογική, κοινό νου, πραγματικότητα. H κατανόηση και εξήγηση που δίνουν τα παιδιά σε αυτά που συμβαίνουν γύρω τους και μέσα τους στηρίζεται στη φαντασία και  τα όνειρα. Τα παιδιά καταλαβαίνουν τον κόσμο με επίκεντρο τον εαυτό τους.  Ο παρορμητισμός επίσης  είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς τους.

Είναι όμως πράγματι έτσι τα παιδιά; Η φαντασία, και ο παρορμητισμός είναι τεκμήρια ανωριμότητας ή μήπως τα αδικούμε; Kάνουμε λάθος αν θεωρούμε τα παιδιά ανώριμα, επειδή δεν σκέφτονται, ή δεν συμπεριφέρονται όπως εμείς. Tο θέμα της ωριμότητας των παιδιών είναι σύνθετο. Όσο τα αντιμετωπίζουμε σαν  να είναι ανώριμα, πράγματι τα «βοηθάμε» να φέρονται ανώριμα, επιβεβαιώνοντας έτσι την αντίληψη που έχουμε γι’ αυτά. Αντίθετα, αν πειστούμε για την ωριμότητά τους, τα βοηθάμε να συμπεριφέρονται ώριμα και τα ωθούμε να ωριμάζουν  συνεχώς. Oι ευθύνες ωριμάζουν τα παιδιά. Η ωριμότητα είναι συνδεδεμένη με  την ευθύνη. Ωριμότητα και υπευθυνότητα πάνε μαζί. H υπευθυνότητα όμως αποκτάται σταδιακά.  Κάθε γονιός θέλει σίγουρα να έχει υπεύθυνα παιδιά. Το αίσθημα ευθύνης στα  παιδιά είναι ένα καθήκον που δεν είναι καθόλου ασήμαντο, καθώς θα μάθουν τις δεξιότητες που πρέπει να έχουν ως ενήλικες, καθιστώντας τα ανεξάρτητα και αυτόνομα άτομα. Να μάθουν να κάνουν μόνα τους τις υποχρεώσεις τους, χωρίς να χρειάζονται κάποιον άλλο. 

Μερικές πρακτικές που θα βοηθήσουν να γίνουν ώριμα και υπεύθυνα τα παιδιά είναι:

·         Να αφήσουμε τα παιδιά να μας βοηθούν. Γενικά οι ενήλικες αρνούμαστε βοήθεια  από τα παιδιά. Έχουμε τόσα πολλά να κάνουμε την ημέρα που, δεν τα αφήνουμε να μας βοηθήσουν, γιατί πιστεύουμε ότι  μόνοι μας θα το κάνουμε γρηγορότερα.

·         Να δίνουμε το σωστό παράδειγμα.

·         Να είμαστε συγκεκριμένοι όταν ζητάμε κάτι. Το «μάζεψε το δωμάτιό σου» μπορεί να μην είναι ξεκάθαρο για τα παιδιά. Είναι καλύτερο να τους ζητήσουμε π.χ. να βάλουν τα βιβλία  στο ράφι, στη συνέχεια να βάλουν τα παπούτσια τους στη ντουλάπα και τέλος , να μαζέψουν τα παιχνίδια τους.

·         Να  τους λέμε  ευχαριστώ και να τα ενθαρρύνουμε. Είναι πολύ σημαντικό να τα ευχαριστούμε και να αναγνωρίζουμε τις προσπάθειές τους.

·         Να τους μάθουμε ότι η αδυναμία να αναλάβουν τις ευθύνες τους μπορεί να έχει συνέπειες. Είναι απαραίτητο να τους αποδεικνύουμε ότι αν δεν κάνουν τα καθήκοντά τους, θα υπάρξουν συνέπειες και αυτό θα συμβεί  ακριβώς και  στο μέλλον.

Τα παιδιά για να ωριμάσουν πρέπει από την πρώτη στιγμή να έχουν δίπλα τους ενήλικες, που θα τα βοηθούν να αποκτήσουν αυτές τις εμπειρίες, διατηρώντας την ισορροπία  ανάμεσα στην προστασία και στην ενθάρρυνση. Αυτό χρειάζονται από εμάς και όχι να περιμένουμε να είναι ώριμα από μόνα τους.

                                                                                             Πόπη Κεπενού εθελόντρια της ΔΙΕΞΟΔΟΥ

Πηγές:  Από   Άρτεμις Σκούφου και  Λουϊζας  Βογιατζή ψυχολόγων

Αυτοεκτίμηση και πως μπορούμε να τονώσουμε την αυτοεκτίμηση των παιδιών.

Αυτοεκτίμηση είναι η πίστη που έχουμε στον εαυτό μας  , δηλαδή στο κατά πόσο ένας άνθρωπος πιστεύει ότι διαθέτει τις αρετές για να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που έχει. Σαν  τέτοιες αρετές αναφέρουμε την εργατικότητα, το θάρρος, την επιμονή, τη δύναμη της  θέλησης, τη συνέπεια, την ευσυνειδησία, τη καλοσύνη.    Δεν λέει απολύτως τίποτα για την αξία ενός ανθρώπου αν γεννήθηκε άσχημος ή λίγο ελκυστικός ή χωρίς κανένα ιδιαίτερο ταλέντο κ.λπ.. Λέει όμως τα πάντα για την αξία του το κατά πόσον προσπαθεί να αξιοποιεί τις όποιες δυνατότητες του έδωσε η φύση, ο Θεός, η τύχη, το περιβάλλον όπου μεγάλωσε, η μοίρα, η ζωή.

         Τα παιδιά δεν έρχονται στον κόσμο με έτοιμη προσωπικότητα, είμαστε το παράδειγμα και εμάς θα επιλέξουν να μιμηθούν.  Έτσι, καθημερινά συμβουλεύουμε τα παιδιά μας, θέλοντας να τους δείξουμε το σωστό, το τέλειο, το «πρέπει», χωρίς να σκεφτούμε αν εμείς είμαστε ακριβώς αυτό που ζητάμε από τα παιδιά μας να γίνουν.   Είμαστε πράγματι  το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας; Ας  αρχίσουμε να τα παρατηρούμε καλύτερα,  να  χαμηλώσουμε το ύψος μας, να  ανοίξουμε τα αυτιά μας, να γίνουμε μαζί τους μαθητές και όχι δάσκαλοι και, να τους δείξουμε πως να εδραιώσουν μέσα τους την αυτοεκτίμηση που χρειάζονται.

 

Ø  Με αγάπη και άνευ όρων αποδοχή

Η αγάπη μας, που δεν αμφισβητείται, πρέπει να συνοδεύεται από αποδοχή, γι’ αυτό που είναι το παιδί μας, ανεξάρτητα από τις δυνατότητές του.  Η επίπληξη ή η επίκριση σε προσωπικό επίπεδο το κάνει να νοιώθει ότι δεν έχει αξία, γι’ αυτό όταν χρειάζεται να γίνει κάποια παρατήρηση, δεν απευθυνόμαστε στο ίδιο το παιδί, «είσαι πολύ…», αλλά στην πράξη που έκανε «δεν είναι ωραίο αυτό, μπορεί κάποιος να πονέσει, σε παρακαλώ μην το κάνεις».  Το ίδιο συμβαίνει και όταν θέλουμε να το επιβραβεύσουμε, κάνουμε θετικά σχόλια γι’ αυτό που έκανε και όχι για το ίδιο, «μπράβο, είναι πολύ ωραίο αυτό που έκανες ή που είπες», αλλιώς ο κίνδυνος της υπεροψίας ελλοχεύει.

Ø  Με ασφάλεια και προστασία

Τα παιδιά θέλουν να εξερευνούν το περιβάλλον τους, να δοκιμάζουν καινούργια πράγματα, να κάνουν εμπειρία τις ικανότητές τους, τα ταλέντα τους, τις δυνατότητές τους.  Η φροντίδα μας είναι να τα κάνουμε να νοιώθουν ασφάλεια και προστασία, σε κάθε τους νέο πέταγμα. Την βοήθειά μας και την στήριξή μας έχουν ανάγκη, όχι τον τιμωριτικό έλεγχό μας.  Η προστασία μας πρέπει να είναι τέτοια ώστε να τα ενθαρρύνει να κάνουν αυτό που θέλουν, να τα κάνει να νοιώσουν ασφάλεια, να ζητούν βοήθεια όταν την χρειάζονται, να μην φοβηθούν την αποτυχία, το λάθος. Έτσι, τα μαθαίνουμε να ξαναπροσπαθούν, να επιμένουν και τελικά να βιώσουν την επιτυχία που θα ενισχύσει την αυτοεκτίμησή του.

Ø  Με όρια και κανόνες

Όριο και κανόνας είναι κάτι που αποφασίζεται να γίνεται, που το σέβονται όλοι και η επιτυχία του εξαρτάται από την σταθερή επαναληψιμότητα. Γιατί όριο που τηρείται μόνο όταν μπορούμε, δεν νοείται. Πριν αρχίσουμε, λοιπόν, να βάζουμε όρια στα παιδιά, ας εξετάσουμε τα δικά μας όρια.  Τα παιδιά έχουν ανάγκη από όρια για να αισθάνονται ασφαλή, γι’ αυτό έχουμε μεγάλη ευθύνη απέναντί τους στο τι θα επιλέξουμε να οριοθετήσουμε. Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη να μας εμπιστεύονται, για να εμπιστευτούν και τον εαυτό τους αργότερα.  Για να χτίσουμε αυτή την εμπιστοσύνη χρειάζεται να έχουμε συνέπεια λόγων και πράξεων, να είμαστε ειλικρινής με τα παιδιά, αλλά και με τον εαυτό μας.

Ø  Με ενεργητική ακρόαση

Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη την απόλυτη προσοχή μας όταν προσπαθούν να μας πουν ή να μας ρωτήσουν κάτι. Έχουν ανάγκη να δείξουμε σεβασμό στα συναισθήματά τους, στις απόψεις, στις πράξεις τους, ακούγοντάς τα με πραγματικό ενδιαφέρον. Αν είμαστε συχνά απομονωμένοι, θα θεωρήσει ότι δεν έχει νόημα να μας ρωτάει, αφού δεν του απαντάμε και αυτό θα το βρούμε μπροστά μας.

Ø  Με μοναδικότητα

Μοναδικότητα είναι να βοηθήσουμε το παιδί μας να ανακαλύψει τα ιδιαίτερα ταλέντα του, τις ικανότητές του, να τα προσδιορίσει και να ενθαρρυνθεί να τα εξελίξει και να εκτιμήσει τον εαυτό του μέσα από αυτά.

Σαν γονείς βρισκόμαστε λίγο πιο μπροστά, στην εμπειρία της ζωής. Ας βοηθήσουμε τα παιδιά μας να παραμείνουν ελεύθερα, να είναι ανοιχτά σε κάθε νέα εμπειρία. Ας τα αφήσουμε να αμφιβάλουν για τα πάντα μέχρι να αποκτήσουν τη δική τους εμπειρία κι αυτά. Ας τους δώσουμε κάθε ευκαιρία να γίνουν ευτυχισμένα, να ζήσουν!

                                                                                                          Βασιλική Τσόλκα

 

Πηγές:   www.psychologynow.gr  ,

  Psychagogein,gr, 

www. citykihgsguide,com

 ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ , 22 ΙΟΥΝΙΟΣ 2013 /  

«Την Ψυχική Υγεία και τα μάτια μας»

  

Ένα Webinar που άγγιξε τους συμμετέχοντες και ανέδειξε τη σημασία της ψυχικής ενδυνάμωσης των ανθρώπων

Η νέα πραγματικότητα, οι νέες προκλήσεις και τρόποι διαχείρισης της διπλής κρίσης σε συνθήκες αβεβαιότητας αναδύθηκαν και προτάθηκαν στο Webinar που πραγματοποιήθηκε με μεγάλη συμμετοχή και επιτυχία  την Παρασκευή 5 Μαρτίου. 4 Φορείς του Ν. Αχαΐας, 3 προσκεκλημένοι ομιλητές, και 400 περίπου γονείς, εκπαιδευτικοί, επαγγελματίες υγείας και φοιτητές, «συναντήθηκαν» Διαδικτυακά, ενημερώθηκαν προβληματίστηκαν και ενδυναμώθηκαν σχετικά με τη διαχείριση της πρωτόγνωρης κατάστασης που βιώνουμε.

 Κατά τη διάρκεια της Διαδικτυακής παρουσίασης, οι συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τους παρακάτω ομιλητές, στα εξής θέματα: «Νέα δεδομένα στη χρήση του διαδικτύου στην εποχή της πανδημίας» από τον κ. Γεώργιο Κορμά, Ιατρό, Υπεύθυνο της Γραμμής Βοήθειας του help-line του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου, Συντονιστή του Προγράμματος Ψυχική Υγεία και Διαδίκτυο-ΕΚΠΑ, «Οι επιδράσεις της πανδημίας στη σχολική κοινότητα και ο ρόλος της προαγωγής της ψυχοκοινωνικής υγείας  στη διαχείρισή τους» από τον Δρ. Βασίλη Κούτρα, Καθηγητή Αγωγής Υγείας του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και «Την ψυχική υγεία και τα μάτια σας: Μαθήματα από τη θετική ψυχολογία» από το Δρ. Αναστάσιο Σταλίκα, Καθηγητή Ψυχολογίας του Τμήματος Ψυχολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου, Πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας Θετικής Ψυχολογίας.

«Ιδιαίτερα διαφωτιστικές, εύστοχες και «θεραπευτικές» οι ομιλίες», «Μας δόθηκαν εξηγήσεις και ερμηνείες για την προσωπική και την εκπαιδευτική μας "αδιέξοδη" πορεία εν μέσω εγκλεισμού», «Επίκαιρη, ουσιαστική, πολύ εύστοχη  πρωτοβουλία και παρουσίαση», « Ακόμη κι αν το κράτος αργεί..... είμαστε διακόσιοι εδώ σήμερα που σημαίνει ότι το επόμενο βήμα έχει ήδη γίνει,» ήταν κάποια από τα σχόλια των συμμετεχόντων που μοιράστηκαν τα θετικά τους συναισθήματα και τις ευχαριστίες τους.

Την Ημερίδα τίμησαν με την παρουσία τους και χαιρέτησαν ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Χρήστος Μπούρας, ο Αντιπεριφερειάρχης Αχαΐας κ. Χαράλαμπος Μπονάνος , ο Πρόεδρος του Τμήματος Επιστημών της Εκπαίδευσης και Κοινωνικής Εργασίας κ. Γεώργιος Νικολάου, ο Διευθυντής ΜΠΣ κ. Στέφανος Βασιλόπουλος, ο Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Αναστάσιος Σταυρογιαννόπουλος και ο Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Ανδρέας Ζέρβας, ενώ το συντονισμό είχαν οι κ. Ιωάννης Δρίτσας και  κα Γιάννα Ζορμπά.

 Η Διαδικτυακή ημερίδα, διοργανώθηκε από το ΜΠΣ «Ψυχική Υγεία Παιδιού και Εφήβου, Εξαρτήσεις και Νέες Τεχνολογίες» του Τμήματος Επιστημών της Εκπαίδευσης και Κοινωνικής Εργασίας του Παν/μίου Πατρών και το  Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων & Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας Π.Ε Αχαΐας «Καλλίπολις» σε συνεργασία με τα Τμήματα Αγωγής Υγείας Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Αχαΐας και μεταδόθηκε μέσω Διαδικτυακής πλατφόρμας και μέσω YouTube, μέσω του καναλιού του Κέντρου Πρόληψης, στο οποίο και έχει αναρτηθεί για όποιον ενδιαφέρεται να την παρακολουθήσει.  https://www.youtube.com/watch?v=z8Ocx2DjJUU

Ο σχολικός εκφοβισμός και ο ρόλος του σχολείου και της οικογένειας στη αντιμετώπισή του

 

Ο σχολικός εκφοβισμός  

                          και ο ρόλος του σχολείου και της οικογένειας στη  αντιμετώπισή του

                 Το Υπουργείο Παιδείας έχει καθιερώσει την 6^η Μαρτίου κάθε χρόνου ως  ημέρα  κατά της σχολικής βίας και του σχολικού εκφοβισμού.

 Ο όρος «εκφοβισμός και βία στο  σχολείο» (school bullying), όπως και ο όρος «θυματοποίηση »  χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν την άσκηση βίαιης  και επιθετικής συμπεριφοράς  σε μαθητές  από  συμμαθητές τους  μέσα και έξω από το σχολικό περιβάλλον. Η συμπεριφορά  αυτή είναι εσκεμμένη και επαναλαμβανόμενη και στοχεύει στην επιβολή, στην  καταδυνάστευση και στην πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου. Ως φαινόμενο, ο  σχολικός εκφοβισμός αφορά, όχι μόνο αυτόν που ασκεί και αυτόν που δέχεται τη βίαιη  συμπεριφορά, αλλά και όσους είναι παρόντες ή γνωρίζουν την ύπαρξή του, δηλαδή τους  παρατηρητές, οι οποίοι μπορεί να είναι είτε μαθητές είτε ενήλικες.  Αναφορικά με το ρόλο του σχολείου στην αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού, θεωρείται σημαντικός καθώς πολλά περιστατικά βίας λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια της σχολικής ζωής και συνεπώς το σχολείο πρέπει να είναι το πλαίσιο στο οποίο θα  αναπτυχθούν και θα επικεντρωθούν οι παρεμβάσεις. Συγκεκριμένες δράσεις, στις οποίες μπορεί να προβεί η σχολική μονάδα είναι :

·         Ορθή αντιμετώπιση των περιστατικών που είναι «ύποπτα» σχολικής βίας

·         Θέσπιση σαφών και εκτελεστών κανόνων και προσδοκιών

·         Επιβράβευση των σωστών συμπεριφορών

·         Επίτευξη ανοιχτής επικοινωνίας και δημιουργία σωστών σχέσεων μεταξύ  εκπαιδευτικών και μαθητών

·         Ενημέρωση των γονέων των μαθητών σχετικά με το φαινόμενο του σχολικού  εκφοβισμού και στενή συνεργασία μεταξύ γονέων, εκπαιδευτικών και διοίκησης της σχολικής μονάδας

·         Αναζήτηση προειδοποιητικών σημαδιών κακοποιητικής συμπεριφοράς ανάμεσα  στους μαθητές

·         Σε περίπτωση εμφάνισης περιστατικού βίας, συζήτηση με τον εκφοβιστή, τον εκφοβούμενο και τους παρευρισκόμενους στο περιστατικό

·         Επιβολή τιμωρίας στους υπεύθυνους, όταν κρίνεται απαραίτητο

                Μπορεί αυτή την περίοδο – λόγω της καραντίνας – οι μαθητές να μην πηγαίνουν στο  σχολείο και συνεπώς να μειώνονται τα κρούσματα της σχολικής βίας, ωστόσο δεν πρέπει να  ξεχνά κανείς ότι έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις η παρενόχληση στον κυβερνοχώρο, μέσω   της τεχνολογίας, η οποία μπορεί να έχει δυστυχώς ακόμα και 24ωρη διάρκεια.  Πολλοί ερευνητές συνδέουν στενά τις συμπεριφορές εκφοβισμού των παιδιών με  συγκεκριμένες γονικές συμπεριφορές ανατροφής και πειθαρχίας. Δεν θα πρέπει να αγνοηθεί ο ρόλος της οικογένειας, καθώς θεωρείται ότι αποτελεί τον παράγοντα με τις  μεγαλύτερες επιπτώσεις στην ανάπτυξη των ατόμων. Το οικογενειακό περιβάλλον σχετίζεται στενά με τις διάφορες μορφές επιθετικότητας, καθώς το άτομο μέσα σε αυτό το  πλαίσιο μαθαίνει πολλές φορές να εκδηλώνει ή ενθαρρύνεται να αναπτύξει συμπεριφορές βίας. Η οικογένεια φέρει σε μεγάλο βαθμό την ευθύνη για την ψυχική υγεία και  την ισορροπία των ατόμων.

             Έτσι, εάν ένα παιδί μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον ενδοοικογενειακής βίας, όπου   για παράδειγμα, ο πατέρας ασκεί σωματική ή  και  λεκτική ή  και ψυχολογική βία στη σύζυγό  του και στα παιδιά του, είναι πολύ πιθανό το παιδί να μιμηθεί τη συμπεριφορά του γονέα  και να προσπαθήσει να εκφοβίσει με τη σειρά του κάποιον συμμαθητή του. Από την άλλη  πλευρά, ένα παιδί  που αναπτύσσεται μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον έντονης κατάκρισης και απόρριψης, παρουσιάζει χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται ως ιδανικός στόχος κακοποίησης για τους συμμαθητές του.

           Απ’ όλα τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι ο σχολικός εκφοβισμός αποτελεί ένα  πολυπαραγοντικό  πρόβλημα, το οποίο χρειάζεται την αγαστή συνεργασία όλων των  εμπλεκομένων με τα παιδιά, προκειμένου να αντιμετωπιστεί στην αρχή του. Η συμμετοχή σε δράσεις και η επικοινωνία γονέων, εκπαιδευτικών και μαθητών αποτελεί μονόδρομο στην εξάλειψη του φαινομένου.

                                                                                                      Άννα Λαπαναΐτη, εκπαιδευτικός

Βιβλιογραφικές αναφορές

https://www.iky.gr/el/iky-rss/item/2196-6-martiou-panellinia-imera-kata-tis-sxolikis-vias-kai-tou-ekfovismoy-min-fovasai-spase-tin-anoxi-spase-ti-siopihttps://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1877042811027212https://www.crisisprevention.com/Blog/10-Ways-to-Help-Reduce-Bullying-in-Schools

Επιθετική και παθητική συμπεριφορά

 

                Ολοκληρώνοντας την παρουσίαση των βασικών τύπων της ανθρώπινης  επικοινωνίας και συμπεριφοράς, αναφερόμαστε σήμερα στην επιθετική, αλλά και   την παθητικo-επιθετική συμπεριφορά.  

                Στην επιθετική συμπεριφορά, εκφράζουμε  μεν   τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας ,   υποστηρίζοντας το δίκαιο και τις ανάγκες μας , (σε αντίθεση προς την παθητική), το   κάνουμε όμως με τρόπο που παραβιάζουμε τα δικαιώματα των ανθρώπων γύρω μας.  Για αυτό η επιθετικότητα ταυτίζεται συνήθως με τη λεκτική ή και φυσική  κακοποίηση. 

               Τα επιθετικά άτομα μπορεί να έχουν μια υπολανθάνουσα πεποίθηση ότι είναι   ανώτερα  έναντι  των άλλων  και  άρα  δικαιούνται  να επιβάλλονται. Ελέγχουν,  χειραγωγούν, χλευάζουν τις διαφορετικές απόψεις με στόχο να κυριαρχήσουν  πάνω   στους άλλους. Χρησιμοποιούν ποικίλους  τρόπους για να τους μειώσουν και να   επιβεβαιώσουν τον έλεγχο και την ανωτερότητά τους, όπως επικρίσεις, ταπείνωση,   λεκτικές επιθέσεις, έγερση ενοχών, αδιαφορία, αγένεια.  Η επιθετικότητά τους  αντανακλάται και στη γλώσσα του σώματος, καθώς  τείνουν να   δείχνουν ψηλότεροι και συχνά υψώνουν τη φωνή τους. Είναι εξοικειωμένα με τις  διαμάχες, μάλιστα τις περισσότερες φορές τις προκαλούν, αλλά  αντί  να  απολογηθούν για αυτό αργότερα, κατηγορούν και θυμώνουν  με  τους άλλους, όταν  αυτοί  αντιδρούν συναισθηματικά και διαμαρτύρονται για την απαράδεκτη  συμπεριφορά τους. Λειτουργούν παρορμητικά και έχουν μικρή ανοχή απέναντι  στον εκνευρισμό και τη ματαίωση. Σε γενικές γραμμές συμπεριφέρονται  απαιτητικά, υποτιμητικά, εχθρικά και εκφοβιστικά.   Συνήθως αυτά τα άτομα έχουν μεγαλώσει σε οικογένειες που τους δίδαξαν ότι  μόνο μέσω της άσκησης  βίας και ελέγχου επιτυγχάνεται η αναγνώριση. Τις  περισσότερες φορές έχουν υποστεί και τα ίδια βία και ανέπτυξαν ένα τέτοιο  επιθετικό στιλ ως προστατευτικό μηχανισμό, για να επιβιώσουν. Η συμπεριφορά  τους είναι ένα προσωπείο  που  κρύβει  τη  χαμηλή αυτοεκτίμηση  που  έχουν , καθώς  αυτός που  πιστεύει  αληθινά στην αξία του, δεν νιώθει την ανάγκη να ελέγχει τους  άλλους .

              Από την άλλη, υπάρχει και η παθητικο-επιθετική συμπεριφορά, όπου το άτομο  ναι μεν  υποχωρεί  στις επιθυμίες  και τις ανάγκες των άλλων, καταπιέζοντας τις δικές του,  αλλά φέρεται  σαρκαστικά ή παραπονιέται  πίσω από την πλάτη τους και αντί  να  χειρίζεται ευθέως  ένα  ζήτημα, δείχνει  τον θυμό του έμμεσα, πράγμα που επίσης  καταστρέφει τις σχέσεις  του και  καθιστά  αδύνατο να  βρει  ανταπόκριση στα   συναισθήματα και τις ανάγκες του.

              Μπορεί , για παράδειγμα, να εφευρίσκει  ποικίλες δικαιολογίες για να αποφύγει  κάποια άτομα ως ένδειξη της αντιπάθειας ή του θυμού απέναντί τους. Ακόμα, ισχυρίζεται επανειλημμένως ότι δεν έχει  πρόβλημα, ενώ «κρατά  μούτρα» ή όταν  έρχεται  αντιμέτωπος  με ανεπιθύμητα καθήκοντα ή ραντεβού, εσκεμμένα  μέχρι το τελευταίο λεπτό της προθεσμίας ή καθυστερεί ,  για να  τιμωρήσει  το άτομο που του τα ανέθεσε.

               Ειδικοί διατείνονται ότι αυτή η συμπεριφορά παράγεται σε ένα οικογενειακό  περιβάλλον όπου η ευθεία έκφραση των συναισθημάτων αποθαρρύνεται ή  θεωρείται ανεπίτρεπτη. Επίσης , αν η περίσταση κρίνεται ακατάλληλη για την  επίδειξη επιθετικότητας, όπως στον χώρο της εργασίας, τότε τα άτομα είναι πιο  επιρρεπή να ανταποκριθούν με καλυμμένο τρόπο. Ακόμα, το να είναι κανείς  διεκδικητικός και συναισθηματικά  «ανοιχτός»  είναι δύσκολο και τρομακτικό, ειδικά  όταν δεν κατέχει και τις ανάλογες επικοινωνιακές δεξιότητες, οπότε η παθητικο-επιθετική συμπεριφορά φαίνεται ο ευκολότερος τρόπος να διαχειριστεί τα  συναισθήματά του, χωρίς να χρειάζεται να συγκρουστεί με την πηγή του θυμού του.  

« Η παθητική επιθετικότητα είναι ένας πολύ συνηθισμένος τρόπος επικοινωνίας στις σχέσεις των ανθρώπων και όλοι μας έχουμε καταφύγει σε αυτόν κάποιες φορές. Αυτοί, όμως, που τον χρησιμοποιούν συστηματικά το κάνουν γιατί έχουν την ανάγκη να  ελέγχουν  και να χειρίζονται τον περίγυρό τους κατά βούληση αλλά και για να καλύπτουν την  προσωπική τους ανασφάλεια, τη  χαμηλή τους αυτοεκτίμηση ή την ανάγκη τους για επιβολή πάνω στους άλλους.»

            Τόσο η επιθετικότητα, όσο και η παθητική επιθετικότητα  θεωρούνται  εξίσου  κακοποιητικές συμπεριφορές με τα ίδια ολέθρια αποτελέσματα: μπορεί να  οδηγήσουν σε ανταπόδοση της επιθετικότητας από τους άλλους ,  άρα σε   περισσότερες συγκρούσεις, υψώνουν τείχη στην επικοινωνία και καταστρέφουν τις  σχέσεις προκαλώντας δυσπιστία, έλλειψη σεβασμού, απέχθεια, χαλαρούς  δεσμούς, ανειλικρίνεια και μυστικοπάθεια, παρεμποδίζουν την επίτευξη των  στόχων και αυξάνουν τα επίπεδα του άγχους και του στρες συντελώντας στην κακή  υγεία κυρίως αυτών που τις υφίστανται για πολύ χρόνο.

            Για αυτό, χρειάζονται συγκεκριμένοι τρόποι χειρισμού τους   από τα άτομα που εμπλέκονται  με τον ρόλο του θύτη ή του θύματος, με τη βοήθεια ενός   ειδικού και σε βάθος  χρόνου, προκειμένου να αντικατασταθούν με άλλες  πιο υγιείς και  λειτουργικές.

 

Μητροπούλου Ιωάννα

Πηγή :http://www.i-psyxologos.gr/pathitiki-epithetikotita/

Συμμετοχής στο εργαστήριο

 

Η εθελοντική ομάδα πρόληψης «ΔΙΕΞΟΔΟΣ» Αιγίου του Κέντρου Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής Ψυχοκοινωνικής Υγείας Π.Ε Αχαΐας σε συνεργασία με τη Δημοτική Κοινωφελή Επιχείρηση Αιγιαλείας προσκαλεί τα παιδιά ηλικίας 11 χρ. – 13 χρ  σε ένα διαδικτυακό εργαστήρι με θέμα : «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου πες μου….»  που θα υλοποιηθεί την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου  2021  και ώρες 18:00 – 20:00  μέσω της πλατφόρμας τηλε-εκπαίδευσης της ΔΗ.Κ.ΕΠ.Α.  #Εκπαιδευόμαστε_Σπίτι.

Στόχοι του εργαστηρίου είναι τα παιδιά να αναγνωρίσουν στοιχεία του εαυτού τους, να ενισχύσουν την αυτοεκτίμησή τους και να εξοικειωθούν με τρόπους αναζήτησης της αυτογνωσίας αλλά και με τη διαδικασία της αυτοπαρουσίασης.

Όσα παιδιά ενδιαφέρονται μπορούν να δηλώσουν τη συμμετοχή τους στο τηλέφωνο της ΔΙΕΞΟΔΟΥ 2691026150 από τη Δευτέρα 22/2  έως και την Πέμπτη  25/2 και ώρες 11:00π.μ. – 13:00μ.μ.  και στην ηλεκτρονική διεύθυνση της ομάδας diexodosaigiou@yahoo.com.

Καθώς ο αριθμός των θέσεων είναι περιορισμένος,  θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Μετά τη δήλωση συμμετοχής οι υπεύθυνοι του εργαστηρίου θα επικοινωνήσουν με τους ενδιαφερόμενους για οδηγίες που αφορούν τον τρόπο σύνδεσης και συμμετοχής στο εργαστήριο.

Σας περιμένουμε!

Τα μέλη της

Εθελοντικής Ομάδας Αιγίου

 «ΔΙΕΞΟΔΟΣ»

Η εθελοντική ομάδα πρόληψης «ΔΙΕΞΟΔΟΣ» Αιγίου του Κέντρου Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής Ψυχοκοινωνικής Υγείας Π.Ε Αχαΐας σε συνεργασία με τη Δημοτική Κοινωφελή Επιχείρηση Αιγιαλείας προσκαλεί τα παιδιά ηλικίας 11 χρ. – 13 χρ  σε ένα  δωρεάν διαδικτυακό εργαστήρι με θέμα : «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου πες μου….»  που θα υλοποιηθεί την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου  2021  και ώρες 18:00 – 20:00  μέσω της πλατφόρμας τηλε-εκπαίδευσης της ΔΗ.Κ.ΕΠ.Α.  #Εκπαιδευόμαστε_Σπίτι.

Στόχοι του εργαστηρίου είναι τα παιδιά να αναγνωρίσουν στοιχεία του εαυτού τους, να ενισχύσουν την αυτοεκτίμησή τους και να εξοικειωθούν με τρόπους αναζήτησης της αυτογνωσίας αλλά και με τη διαδικασία της αυτοπαρουσίασης.

Όσα παιδιά ενδιαφέρονται μπορούν να δηλώσουν τη συμμετοχή τους στο τηλέφωνο της ΔΙΕΞΟΔΟΥ 2691026150 από τη Δευτέρα 22/2  έως και την Πέμπτη  25/2 και ώρες 11:00π.μ. – 13:00μ.μ.  και στην ηλεκτρονική διεύθυνση της ομάδας diexodosaigiou@yahoo.com.

Καθώς ο αριθμός των θέσεων είναι περιορισμένος,  θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Μετά τη δήλωση συμμετοχής οι υπεύθυνοι του εργαστηρίου θα επικοινωνήσουν με τους ενδιαφερόμενους για οδηγίες που αφορούν τον τρόπο σύνδεσης και συμμετοχής στο εργαστήριο.

Σας περιμένουμε!

                                                                                                                    Τα μέλη της

Εθελοντικής Ομάδας Αιγίου

                                                                                                                 «ΔΙΕΞΟΔΟΣ»

Παθητική Συμπεριφορά

         Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου (διεκδικητικότητα   μια ουσιώδης επικοινωνιακή δεξιότητα )  και μιλώντας για επικοινωνιακές συμπεριφορές  σήμερα θα αναφερθούμε στη παθητική στάση.

                         Ένας από τους τρόπους επικοινωνίας, όπως είχαμε δει στο προηγούμενο άρθρο, είναι η παθητικότητα, σύμφωνα με την οποία διστάζουμε να «πούμε  όχι» στα αιτήματα των άλλων, «κάνουμε πίσω» στις δικές μας επιθυμίες και τείνουμε να υιοθετήσουμε την οπτική των τρίτων, επιτυγχάνοντας μεν να αποφεύγουμε τις συγκρούσεις, στέλνοντας, όμως, το μήνυμα ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας δεν είναι τόσο σημαντικά όσο των άλλων και  δίνοντας το δικαίωμα να υποτιμούν τα «θέλω» και τις <<ανάγκες μας>>. Αυτό μακροπρόθεσμα μπορεί να μας προκαλέσει στρες, λανθάνοντα θυμό, αίσθημα θυματοποίησης και επιθυμία για ανταπόδοση.

                      Πολλοί  λόγοι οδηγούν σε μια τέτοια συμπεριφορά. Καταρχάς ο φόβος μήπως  φανούμε εγωιστές, μήπως προκαλέσουμε τη δυσαρέσκεια ακόμα και τον θυμό  των άλλων, μήπως μας κακοχαρακτηρίσουν ή το χειρότερο μας απορρίψουν.   Άλλες φορές είναι το άγχος να αντιπαρατεθούμε ανοιχτά ή και να   συγκρουστούμε, πιστεύοντας ότι δεν θα καταφέρουμε να μείνουμε ψύχραιμοι,   αλλά θα κοκκινίσουμε, θα τρέμει η φωνή μας, θα θυμώσουμε ή θα δείξουμε  αδυναμία. Συχνά, έχουμε ενοχές, γιατί κατά βάθος δεν πιστεύουμε ότι έχουμε  το δικαίωμα να ζητήσουμε από τους άλλους να κατανοήσουν και να  αποδεχθούν τη θέση μας πάνω σε ένα ζήτημα, ενώ το ίδιο δικαίωμα το   αναγνωρίζουμε στους άλλους. Τέλος, θεωρούμε ότι μας λείπουν οι  κατάλληλες δεξιότητες-οι δεξιότητες της διεκδίκησης- για να γίνουμε πιο   πειστικοί στα «θέλω» και στις ανάγκες μας.  Βέβαια, πίσω από όλους αυτούς τους λόγους κρύβεται ο κυριότερος, το ότι   δεν έχουμε καλή εικόνα για τον εαυτό μας και μας λείπει η αυτοεκτίμηση.

                  Επιζητούμε, λοιπόν, απελπισμένα την αποδοχή των άλλων για τις σκέψεις, τις γνώμες και τις επιλογές μας, γιατί, μόνο όταν έχουμε την επικύρωση των  άλλων, νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας..

<<Ποιες είναι οι συνέπειες;

·         Η αδυναμία να διεκδικούμε και να υπερασπιζόμαστε τις επιθυμίες και τις   ανάγκες μας έχει ορισμένες πολύ σοβαρές συνέπειες. Συνεπάγεται το να μην   μπορούμε να ανταποκριθούμε στα προβλήματά μας και στις απαιτήσεις της   καθημερινότητας και να νιώθουμε ανεπάρκεια και μειονεκτικότητα, θυμό ή την   αίσθηση ότι είμαστε αβοήθητοι, αγνοημένοι, παραγκωνισμένοι και αδικημένοι,  δημιουργώντας έτσι έναν φαύλο κύκλο απ’ τον οποίο δύσκολα μπορούμε να  ξεφύγουμε.

·         Και μπορεί πράγματι κάποιες φορές να αποφεύγουμε τις αρνητικές συνέπειες  που φοβόμαστε (τις αντιδράσεις ή την απόρριψη από τους άλλους), αλλά  πάντως δεν κερδίζουμε και την εκτίμησή τους, ούτε δημιουργούμε και την   καλύτερη εικόνα για μας. Αν εμείς οι ίδιοι συμπεριφερόμαστε σαν να μην  υπολογίζουμε τον εαυτό μας, τότε και οι άλλοι θα μας αντιμετωπίζουν  ανάλογα. Αντίθετα, πολλές φορές μας σέβονται και μας εκτιμούν περισσότερο  όταν λέμε αυτά που πιστεύουμε, όταν το ναι   είναι ναι  και το όχι είναι όχι. Επομένως μπορούν να ξέρουν  πού βρίσκονται  απέναντί μας.

·         Επιπλέον, μπορεί να αποφεύγουμε τις ενοχές επειδή δεν ενοχλήσαμε ή δεν στεναχωρήσαμε τους άλλους, αλλά εξασφαλίζουμε ενοχές και θυμό προς τον εαυτό μας που για άλλη μια φορά δεν τον υπερασπιστήκαμε. Ακόμη, μπορεί  και να θυμώνουμε απέναντι στους άλλους που θα ’πρεπε να καταλαβαίνουν τι  θέλουμε, χωρίς να τους το πούμε!>>

Συμπέρασμα

Η παθητική συμπεριφορά υποκινείται από την ανάγκη μας να εξασφαλίσουμε την αποδοχή των άλλων. Αντί να διακινδυνεύσουμε να τους δυσαρεστήσουμε, βάζουμε τα «θέλω» και τις ανάγκες τους πάνω από τις δικές μας. Αυτή η  συμπεριφορά δεν είναι υγιής. Είναι σημαντικό να σεβόμαστε τους άλλους,  αλλά δεν θα εκπληρώσουμε ποτέ τους στόχους και τα όνειρά μας, αν δεν  μάθουμε να τους αποδίδουμε τον σεβασμό που αξίζουν. Η παθητική  συμπεριφορά είναι αναποτελεσματική, διότι απαιτεί πολλές «θυσίες» από  μέρους μας, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε να συγκρουστούμε εσωτερικά  είτε με τον εαυτό μας είτε με αυτούς που προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε.  Κανένα από αυτά τα αποτελέσματα δεν είναι επιθυμητό, καθώς μπορεί να  υγεία και τις σχέσεις μας.

Ιωάννα Μητροπούλου

https://www.iatronet.gr/ygeia/psyxiki-ygeia/article/2709/diekdikitiki-symperifora.html

Διεκδικητικότητα,μια ουσιώδης επικοινωνιακή δεξιότητα.

 

Η «διεκδικητικότητα» είναι μια θεμελιώδης επικοινωνιακή δεξιότητα που συνίσταται στο να μπορούμε να εκφράζουμε αποτελεσματικά τα «θέλω» και τις, «ανάγκες μας» στους άλλους, επιδεικνύοντας ταυτόχρονα σεβασμό στα δικαιώματα και «τα πιστεύω» των άλλων. Τρεις είναι οι βασικοί τύποι  επικοινωνίας:    ο  διεκδικητικός, ο παθητικός, και ο επιθετικός.     Η παθητικότητα αποδυναμώνει τόσο την ικανότητά μας να ακουστούμε , όσο και να γίνει σεβαστό αυτό που λέμε. Η επιθετικότητα πάλι δείχνει έναν  τρόπο διεκδίκησης του αποτελέσματος, που δεν στηρίζεται στον αμοιβαίο  σεβασμό. Μόνο η διεκδικητικότητα   εξασφαλίζει τις βάσεις για σωστή επικοινωνία, τοποθετώντας τις δύο πλευρές στο ίδιο επίπεδο. Είναι επίσης και ο  πιο «υγιής» τρόπος επικοινωνίας σε σύγκριση με τους άλλους δύο. Ο  διεκδικητικός τρόπος επικοινωνίας είναι σημαντικός, γιατί βελτιώνει την   ποιότητα των σχέσεων.

·         Οι υγιείς σχέσεις βασίζονται στην επικοινωνία που χαρακτηρίζεται από  αμοιβαίο σεβασμό παρά τις πιθανές διαφωνίες. Οι σχέσεις αυτές είναι  σημαντικές για την ευημερία μας.

·         Δημιουργεί τη βάση για ένα κλίμα συμφιλίωσης και μας επιτρέπει να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματά μας χωρίς να καταπατάμε τα  δικαιώματα των άλλων.

·         Προωθεί την αλληλοκατανόηση και δεν αφήνει χώρο για παρερμηνείες,  καθώς επικοινωνούμε τις προθέσεις μας πιο ξεκάθαρα. 

Η διεκδικητικότητα  βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση αφενός με την επίγνωση   των ορίων και των δικαιωμάτων μας , ώστε να μην επιτρέπουμε την  καταπάτησή τους από τρίτους , αφετέρου με την αυτοεκτίμηση, την αίσθηση   της αξίας που έχουμε για τον εαυτό μας. Αν σεβόμαστε, αποδεχόμαστε τον  εαυτό μας και νιώθουμε ότι αξίζει, θεωρούμε ότι οι ανάγκες , οι επιθυμίες και οι  απόψεις μας είναι εξίσου σημαντικές με των άλλων και έχουμε το ηθικό σθένος   να τις υπερασπιστούμε. Επίσης, δεν υπολογίζουμε περισσότερο τη γνώμη των   για τον εαυτό μας, ώστε να φοβόμαστε την απόρριψή τους.

Παρακάτω αναφέρουμε μερικούς τρόπους που θα βοηθήσουν να γίνουμε πιο διεκδικητικοί:

·         Χρησιμοποιούμε δηλώσεις με το «εγώ», που επιτρέπουν να καταλάβουν  οι άλλοι τι σκεφτόμαστε ή πώς νιώθουμε , χωρίς να ακουγόμαστε  επικριτικοί . Διατυπώνουμε τα αιτήματά μας απλά και συγκεκριμένα.

·         Εξασκούμαστε στο να λέμε «όχι» ευθέως, χωρίς να διστάζουμε και, αν η  εξήγηση είναι απαραίτητη, ας είναι σύντομη.

·         Προβάρουμε αυτά που θέλουμε να πούμε είτε φωναχτά είτε γράφοντάς   τα ή σε παιχνίδι ρόλων με κάποιον φίλο ή συνάδελφο και ζητάμε σαφή  ανατροφοδότηση.

·         Κρατάμε τα συναισθήματά μας υπό έλεγχο: αν ξεχειλίζουμε από οργή, ματαίωση ή θέλουμε να κλάψουμε ,είναι φυσιολογικό, αλλά δεν βοηθά   στη διεκδίκηση. Κάνουμε μια παύση, παίρνουμε αργές αναπνοές και  επιστρέφουμε μιλώντας σε τόνο σταθερό και κατηγορηματικό.

·         Χρησιμοποιούμε τις φράσεις «νιώθω», «σκέφτομαι», «νομίζω», όποτε  είναι απαραίτητο.

·         Ας είμαστε φιλικοί, ας χαμογελάμε σε ανθρώπους που θέλουμε να  γνωρίσουμε καλύτερα.

·         Ας   εξασκηθούμε αρχικά σε μικρές διεκδικήσεις, ώστε στη συνέχεια να   προετοιμάσουμε τον εαυτό μας για μεγαλύτερες.

              Ας έχουμε υπόψη ότι το να μάθουμε να είμαστε διεκδικητικοί, θέλει χρόνο και εξάσκηση. Εάν έχουμε περάσει χρόνια «χωρίς φωνή», η διεκδικητικότητα δεν  θα έρθει απευθείας. Σκοπός είναι η αμοιβαία ικανοποίηση. Κι όχι να βγούμε από  πάνω ή να κατατροπώσουμε τον άλλον. Εστιάζουμε στο πρόβλημα όχι στο  άτομο. Εκφράζουμε τις επιθυμίες μας με άνεση, αυθορμητισμό, παρά σε   ουδέτερο ύφος. Ζητάμε διευκρινίσεις για κάτι που δεν κατανοούμε. Αντί να  αποχωρήσουμε μπερδεμένοι, ζητάμε να μας επαναλάβουν τις οδηγίες. 

  Έχουμε το βασικό δικαίωμα να διορθώσουμε προβληματικές καταστάσεις. Και η διεκδικητική προσέγγιση είναι αυτή που έχει τη δύναμη να επηρεάσει και να   αλλάξει τη συμπεριφορά των άλλων. Να διευκολύνει την κατανόηση των  αναγκών μας και να μας οδηγήσει σε μια πιο ειλικρινή σχέση με τον εαυτό μας.

 

 

Ιωάννα Μητροπούλου, εκπαιδευτικός(ελεύθερη διασκευή από το διαδίκτυο)

 

Τα φετινά Χριστούγεννα: Γιορτή, πρόκληση ή μήπως και τα δύο;

 

Τα φετινά Χριστούγεννα:  Γιορτή, πρόκληση ή μήπως και τα δύο;

          Τα Χριστούγεννα αποτελούν παραδοσιακά μια γιορτή σημείο αναφοράς μέσα στο χρόνο, που σηματοδοτούν -ούτως ή άλλως- πολλά και διαφορετικά πράγματα (πχ ένα ισχυρό θρησκευτικό μήνυμα, διακοπές, χαρά, αγάπη, δώρα, στολίδια, γλυκά αλλά και μοναξιά, μελαγχολία κλπ).

     Συνήθως όμως, και ανάμεσα σε όλα τα άλλα, αποτελούν και μια αφορμή ώστε να συναντηθούμε και να έρθουμε κοντά με τους οικείους μας. Οικογενειακά τραπέζια δίνουν και παίρνουν, βόλτες με φίλους, επιστροφή στο χωριό, συναντήσεις με κόσμο που έχουμε καιρό να δούμε, όλα αυτά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της νοηματοδότησης των Χριστουγέννων.

    Φέτος βιώνουμε τα Χριστούγεννα με τον πιο παράδοξο τρόπο. Υπάρχουν δυσκολίες καθώς οι περιορισμοί λόγω της πανδημίας  είναι αρκετοί,  αφού οι εορταστικές συναντήσεις μοιάζουν με όνειρο, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι περιορίζεται η επαφή με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Λόγω των   συνθηκών, πρέπει να κρατάμε αποστάσεις.  

     Η αγάπη και το νοιάξιμο για τους  δικούς μας ανθρώπους  σε κάθε άλλη περίσταση θα σήμαινε αγκαλιές και εγγύτητα. Σήμερα, η αγάπη και το νοιάξιμο για τους οικείους σημαίνει απόσταση. Κι αυτή είναι μια αντίφαση που δύσκολα τη διαχειρίζεται κανείς.   Και μάλιστα, είναι μια αντίφαση που μας ταλαιπωρεί σχεδόν ένα χρόνο τώρα.  Αυτή η  κατάσταση είναι λογικό σε πολλούς από εμάς να φέρει μια κακή ψυχική αναστάτωση μιας και  βιώνουμε μια τέτοια πρωτόγνωρη εμπειρία. Μπορούμε να παρατηρήσουμε, όχι  μόνο  σε εμάς αλλά και στους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας, άγχος, φόβο, θυμό, ανησυχία,  θλίψη, μοναξιά, αβεβαιότητα.

     Προφανώς, πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και να δεχόμαστε αυτό που αισθανόμαστε, με άλλα λόγια να είμαστε "ενήμεροι" για ότι συμβαίνει μέσα μας και να μην προσπαθούμε να το αγνοούμε. Η επικέντρωση μόνο στα θετικά συναισθήματα, η ατέρμονη προσπάθεια να πειστούμε και να πείσουμε ότι ακόμα και στα δύσκολα εμείς αισθανόμαστε πάντα καλά μπορεί να αποβεί πιο τοξική από το να αποδεχτούμε και να μοιραστούμε ενδεχομένως ένα αρνητικό συναίσθημα.

      Ας δώσουμε χώρο σε αυτά τα συναισθήματα να έρθουν στην επιφάνεια και καλό είναι να μη τα φοβόμαστε, αφού ούτως ή άλλως κι αυτά δικά μας είναι. Το καλύτερο είναι να αποδεχτούμε την κατάσταση ακόμα και αν αυτό χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια.

      Τα φετινά Χριστούγεννα είναι διαφορετικά αλλά κανένας δεν μπορεί να μας στερήσει τη μαγεία που κρύβουν  και τα συναισθήματα που μας δημιουργούνται. Να  δούμε την  θετική πλευρά της κατάστασης. Μπορούμε να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έχουμε και έτσι μπορούμε να νιώσουμε ότι τα καταφέραμε!

     Ας στολίσουμε όλοι μαζί στην οικογένεια το γιορτινό τραπέζι, να φτιάξουμε μαζί με τα παιδιά μας ένα χειροποίητο δώρο από υλικά που έχουμε σπίτι, στους αγαπημένους μας  φίλους, παππούδες – γιαγιάδες, ξαδέλφια, θείους, τονίζοντάς τους  την συναισθηματική  αξία του δώρου και μαθαίνοντάς τους να εκφράζουν τα συναισθήματά τους σε ανθρώπους που αγαπούν. 

Να παίξουμε, να διαβάσουμε, να περπατήσουμε, να δούμε ταινίες, να χορέψουμε, να παρακολουθήσουμε μια θεατρική παράσταση μέσα από το διαδίκτυο και να συζητήσουμε, να ανταλλάξουμε απόψεις, να εκφράσουμε  τα συναισθήματά μας. Ας  έχουμε μια τηλεφωνική επικοινωνία ή μια συνομιλία μέσω βίντεο. Να κάνουμε όνειρα μαζί, να σχεδιάσουμε το καλοκαιρινό μας ταξίδι, να βάλουμε καινούριους στόχους. Μη ξεχνάμε επίσης, ότι η αλληλεγγύη  και η προσφορά μπορεί να είναι ανακούφιση και ανατροφοδότηση.

Ας βρεθούμε ουσιαστικά με τα μέλη της οικογένειάς μας και ας περάσουμε ποιοτικό και ουσιαστικό χρόνο μαζί τους.

Η  ανάγκη να μοιραστούμε τα συναισθήματα να είναι η κινητήριος δύναμη και η σύνδεσή μας με τους αγαπημένους μας τα φετινά Χριστούγεννα.

Ο καινούριος χρόνος να φέρει στη ζωή μας ελπίδα, νέες προσδοκίες και να αφήσει στο παρελθόν τις άσχημες στιγμές και πίκρες. Να βλέπουμε μπροστά και να χαμογελάμε….. Η   ζωή είναι τόσο ωραία!!!!

 

 Βασιλική Τσόλκα

 Συντονίστρια της ομάδας  ΔΙΕΞΟΔΟΣ

Καλή χρονιά φίλοι μας !!!

 Καλή χρονιά φίλοι μας !!!

Σας ευχόμαστε να έχετε υγεία και να εκπληρωθούν όλες οι επιθυμίες και οι στόχοι σας!

................................................................................

Ο μικρός Νικόλας και η οικογένεια του που είναι φίλοι της ομάδας μας θέλουν να μοιραστούν μαζί σας το δικό τους μήνυμα: Αγάπη και αλληλεγγύη!

Να βοηθάμε όλους τους ανθρώπους, ακόμη και τους ξένους!

Πόσο σημαντικό μήνυμα είναι αυτό Νικόλα μας! Σε ευχαριστούμε για τον τρόπο που σκέφτεσαι και είμαστε χαρούμενοι που σε γνωρίσαμε!

Σε περιμένουμε και στο επόμενο εργαστήρι της ομάδας μας όπως και όλα τα παιδιά!

................................................................................

Αγαπητοί φίλοι,

Ως γονείς οφείλουμε να περνάμε δημιουργικό και ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μας √ Οφείλουμε να είμαστε οι φάροι που θα τα καθοδηγούν με το παράδειγμα μας και θα τα οδηγούν με ασφάλεια στο λιμάνι όταν νιώσουν την ανάγκη να επιστρέψουν ✓

Οφείλουμε να τα γεμίζουμε με συναισθήματα και να είμαστε πάντα η φλόγα που θα ζεσταίνει την καρδιά τους ✓

Οφείλουμε να τα γεμίζουμε με αναμνήσεις γιατί ό,τι λάβουμε στην παιδική ηλικία αυτό θα δώσουμε ως ενήλικες ✓

Οφείλουμε να τα αγαπάμε και η αγάπη μας να μην έχει όρια, γιατί κανείς δεν έπαθε κάτι κακό από την πολλή αγάπη ✓

Οφείλουμε να τους θέτουμε όρια καθημερινά, διότι τα όρια αποδεικνύουν την αγάπη μας και τα κάνουν να νιώθουν ασφάλεια<✓

Οφείλουμε πολλά ως γονείς απέναντι στα παιδιά μας και θα μπορούσαμε να γεμίσουμε ολόκληρες σελίδες....

Είμαστε σίγουροι ότι οι περισσότεροι γνωρίζετε τα παραπάνω και ίσως πολλά περισσότερα από εμάς!

Η δική μας ευχή στους γονείς ιδιαιτέρως για το νέο έτος είναι :

Να συνεχίσετε να αντιμετωπίζετε το γονεϊκό σας ρόλο με υπευθυνότητα και αγάπη ....

Διότι αυτό είναι ΠΡΟΛΗΨΗ!!!!